Hər şey o məqamda başlayır. Bütün sıxıntılar, bütün çətinliklər. Hər şeydən - metronun ritmindən, dinlədiyin musiqilərdən, dostlarından, axşamacan susub dinləməkdən, gözlərinlə şeir yazarkən üzünün gülməyindən, qələmi fırlatmaqdan və nəhayət, özündən; bezmək. Yəni oksigeni də ritm pozulmasın deyə çəkirsən ciyərlərinə, addımlarını da ayaqların bir-birinin xətrinə atır, şeiri də vaxt öldürmək üçün yazırsan - bax o məqam. Dostlarının əhatəsində dərin bir quyuya enirsən. Səslərini eşidirsən, orada olduqlarını bilirsən, torpağı cırmaqlayırsan, əllərinin içi qan olsa belə mübarizə aparıb çıxırsan quyudan. Və…Və görürsən ki, onlar sənin quyuya düşməyinə gülürlərmiş.